மை

ஒரு சமயம் கலைவாணர் N.S.கிருஷ்ணன், எழுத்தாளர்கள் மாநாடு ஒன்றில் பேசினார்.

“தற்போதைய எழுத்தாளர்கள் பேனாவை எப்படிப்பட்ட*மையை* 

தொட்டு எழுதுகிறார்கள் தெரியுமா?

சிலர் *தற்பெரு“மை“*யில்

தொட்டு எழுதுகிறார்கள்.

சிலரோ

*பொறா“மை“*யில்

தொட்டு எழுதுகிறார்கள். 

வேறு சிலரோ

*பழ“மை“*யில்

தொட்டு எழுதுகிறார்கள். பரவாயில்லை.

இவற்றையெல்லாம்

*அரு“மை“*யான

எழுத்துக்கள் என்று சொல்லாவிட்டாலும் ஓரளவு ஏற்றுக் கொள்ளலாம்.

“ஆனால் எழுத்தாளர்கள் தொடவே கூடாத சில

*“மை“கள்* 

உள்ளன.

இவை என்ன தெரியுமா? 

*கய“மை“*, 

*பொய்“மை“*, 

*மட“மை“*, 

*வேற்று“மை“* ஆகியவைதாம்.

கூட்டத்தில் கைதட்டல் எழுந்தது.

“எழுத்தாளர்கள் தொட்டு எழுதவேண்டிய

*“மைகள்“*

என்னென்ன தெரியுமா?

*நன்“மை“* தரக்கூடிய

*நேர்“மை“*, 

*புது“மை“*, 

*செம்“மை“*, 

*உண்“மை“*.

இவற்றின் மூலம் இவர்கள்

நீக்க வேண்டியது 

எவைத் தெரியுமா? 

*வறு“மை“*, 

*ஏழ்“மை“*, 

*கல்லா“மை“*,

*அறியா“மை“*

ஆகியவையே. 

இந்த நோக்கத்தையே எழுத்தாளர்கள் தங்கள்

*கட“மை“* யாகவும்,

*உரி“மை“ யாகவும்*

கொண்டு சமூகத்திற்குப்

*பெரு“மை“*

சேர்க்க வேண்டும்“ என்று பேசி முடித்தார்.

கூட்டத்தில் உற்சாக ஒலி விண்ணைப் பிளந்தன.

படித்ததில்

பிடித்ததைப் பகிர்ந்தேன்.

இந்த அரு *மை* யான 

நல்ல *மை* விசயத்தை உங்கள் நட்பு வட்டாரத்திற்கு பரப்பலாமே !!!

படித்ததில் பிடித்தது.